استان تهران با وسعتی حدود ۱۸ هزار و ۹۰۹ کیلومتر مربع در شمال ایران و جنوب دامنه رشته کوه البرز - از آذربایجان تا خراسان با جهت غربی – شرقی - قرار دارد. این استان از شمال به استان مازندران، از جنوب به استان قم، از جنوب غربی به استان مرکزی، از غرب به استان البرز و از شرق به استان سمنان محدود می شود. مرکز استان تهران، شهر تهران است و از شهرهای مهم آن می توان دماوند ، ورامین و ری را نام برد.
موقعيت جغرافيايي
کوه دماوندستان تهران از شمال به وسیله «رشته کوه های البرز» محصور شده است، این رشته كوه در استان به سه دیواره؛ «شمالي»، «مياني» و «جنوبي» تقسیم می‌شود. «ارتفاعات ديواره شمالي» در استان تهران محدود و بيشتر آن در استان مازندران قرار دارد، ولي «ديواره مياني»؛ حد شمالی استان است که بلندترين قسمت «رشته كوه البرز» يعني «كوه دماوند» نیز با ارتفاع ۵,۶۷۱ متر در این بخش قرار گرفته است، همچنین کوه های «سوادکوه » و «فیروزکوه» در شمال شرق این منطقه واقع شده که از شرق به «ارتفاعات شهميرزاد» متصل می شود، در «شمال غربي» استان، اين ديواره بزرگ كوهستاني، به صورت كوه هاي «كندوان» و «طالقان» تا محل به هم پيوستن رود «الموت» به «طالقان رود» ادامه مي يابد و اما سومين ديواره یعنی «دیواره جنوبي» به وسیله رودخانه هاي «جاجرود و كرج» بريده شده و به سه قسمت كوه هاي «لواسانات»، «شميرانات» و «كهار» تقسيم گردیده است و جزو ارتفاعات مرکزی محسوب می شود.
از نظر شرایط اقلیمی استان تهران در مناطق کوهستانی دارای آب و هوای معتدل و در دشت، نیمه بیابانی است. وجود دشتهای کویری و مناطق خشک، مانند: دشت قزوین، کویر قم و مناطق خشک همجوار استان سمنان با استان تهران، موجب گرما و خشکی هوا، همراه با گرد و غبار می شود. هرچند وجود رشته کوه‌های البرز و وزش بادهاي مرطوب و باران زاي غربي باعث تعدیل آب و هوا و گرماي سوزان بخش كويري می شود ، ولي تاثير آن را خنثي نمي كند .
پیشینه تاریخی
قبل از کشف «تمدن قیطریه» و آثار بدست آمده از «تپه‌های عباس‌آباد»، تصور بر این بود که پیشینه تاریخی منطقه تهران، محدود به آثار یافت شده در حوالی شهر ری است، ولی اکتشافات و حفاری های باستان‌شناسی در تپه‌های عباس‌آباد، بوستان پنجم خیابان پاسداران، دروس و تمام آبادی‌های ناحیه تاریخی قصران، گواه بر این است که در اين ناحیه، در هزاره دوم پيش از ميلاد، مردمی متمدن زندگی می کردند. در عهد ساسانیان «دين زرتشت» در ری رواج یافت و چندین آتشگاه بزرگ در شمال و جنوب تهران ایجاد شد که از آن می توان به «آتشگاه نخستین قصران»، رو به روی یکی از ارتفاعات کوه توچال اشاره کرد. تهران در قدیم جزو روستاهای ری بوده و در آن زمان به دلیل واقع شدن ری در تقاطع محورهای قم، خراسان، مازندران، قزوین، گیلان و ساوه به عنوان مرکز مهم سیاسی، بازرگانی، اداری و مذهبی مورد توجه بود.
نام «تهران» نخستین بار در ذکر زندگینامه ابوعبدالله حافظ تهرانی متولد ۱۸۴ خورشيدي آمده‌است ياقوت حموي نيز در كتاب خود به نام «المعجم البلدان» به سال ۶۲۰ ه . ق، تهران را از روستاهای ری مي داند و مي نویسد: «اكثر خانه هاي آنان زير زمين ساخته شده و شامل دوازده محله است و اطراف آن باغهاي زيادي است كه به هم راه دارند.»
ذكرياي قزويني در كتاب «آثارالبلاد» در سال ۶۷۴ ه . ق، یعنی که حدود ۷۰ سال بعد از ياقوت حموي نوشته شده؛ درباره تهران چنين مي نويسد: «تهران شهري است زيرزميني مانند لانه مورچه كه اهالي آن به محض حمله دشمن در زيرزمين ها مخفي مي شدند.»
در کتاب «عجایب البلدان» نیز آمده است: «تهران قریه ای است معظم و ولایت ری دارای باغات زیاد به اشجار و ثمرات خوب و فراوان و سکنه در خانه های سرداب مانند به سر می برند که هر قدر محصور بودنشان امتداد یابد به سبب کثرت آذوقه که از فرط احتیاط ذخیره کرده اند آسوده اند... و دائماً به سلطان عصر یاغی و با عساکر او در کارزار و زد و خوردند، مالیات خود را به مسکوک نمی پردازند، بلکه در عوض نقود رایج خروس و مرغ می پردازند. تا حمله مغول، هنوز هم تهران به صورت قریهای نه چندان معتبر باقی مانده بود و مانند دیگر قراء ری، زیر نظر خوارزمشاهیان اداره می شد.»
با مهاجرت مردم ری به تهران، پس از زلزله های پی در پی و حمله مغول ها، به تدریج تهران از شکل روستا درآمده و به شهرکی تبدیل شد که دارای چهار امام زاده و چند بقعه متبرکه بود. در این دوره کشاورزی و باغداری توسعه پیدا کرد و این امر نظر مهاجمان و ساکنان روستاهای اطراف تهران را به خود جلب کرد. این وضع تا پایان دوره های ترکمانان و اوایل صفویه دوام یافت. نخستین بار در دوره حكومت صفويان، شاه طهماسب اول صفوی در سال ۹۱۶ شمسی، هنگام عبور از تهران، با ديدن باغ و بوستان فراوان این شهر دستور داد تا به دور آن ديوار کشیده شود ، این ديوار دارای ۱۱۴ برج به عدد سوره‌های قرآن و چهار دروازه رو به چهار سوی دنیای پیرامون داشت که از شمال به میدان توپخانه و خیابان سپه، از جنوب به خیابان مولوی، از شرق به خیابان ری و از غرب به خیابان وحدت اسلامی يا شاپور محدود می‌شد، مساحت تهران در این دوران به ۴۴۰ هکتار رسید.
در دوره قاجار، زمانی که آقا محمد خان قاجار در اول فروردین سال ۱۲۰۰ ﻫ - ق بر تخت سلطنت نشت، تهران را به‌عنوان پایتخت برگزید و آن را «دارالخلافه» نامید. انتخاب تهران به عنوان پایتخت از سوی آقا محمد خان قاجار چند علت داشت که مهمترین آنها نزدیکی به اراضی حاصلخیز ورامین و مجاورت آن با محل استقرار ایلات ساوجبلاغ بود. ایلات غرب ساکن در ورامین، یعنی هواخواهان وی در حوالی تهران اقامت داشتند و علاوه بر این موارد ، تهران با استرآباد و مازندران که در حقیقت ستاد اصلی نیروهایش بود فاصله چندانی نداشت.
در دوره حكومت ر‍‍ژيم پهلوي، تهران نياز به تغيير و گسترش داشت. رضا شاه پهلوي كه معتقد بود ساختمان های کهن و قدیمی همچون بخش های بزرگی از کاخ گلستان، تکیه دولت، میدان توپخانه، استحکامات نظامی و قلعه های قدیمی، نباید بخشی از یک شهر مدرن باشند. دستور تخريب، این بناهای قدیمی با یک اسلوب معین را داد و ساختمان های مدرن با سبک های ایرانی پیش از اسلام، از جمله بانک ملی، ساختمان امنیه، ساختمان تلگراف و تلفن و دانشکده نظامی در جاهای مشخص به خودشان ساخته شدند. بازار تهران نیز در راستای این خط مشی به دو نیم تقسیم شد و بسیاری از ساختمان های تاریخی به منظور ایجاد راه های درون شهری در پایتخت تخریب شد. نمونه های بسیاری از باغ های ایرانی نیز با توجه به مدرن سازی و ایجاد شبکه جاده ای در شهر مشمول این طرح شدند.
در خلال جنگ جهانی دوم، نیروهای نظامی انگليس و شوروی وارد شهر تهران شدند. در سال ۱۹۴۳ م، تهران محل برگزاری کنفرانس تهران بود. در دهه ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ م . یعنی در دوره حکومت محمدرضا شاه مخلوع، تهران به سرعت توسعه پیدا کرد و طرح های زیادی ریخته شد. ساختمان های جدید، کم کم بیشتر و بیشتر شدند و خیابان ها گسترش پیدا کردند. در سال ۱۳۵۷ ه . ش، در محدوده شهرستان تهران و کرج و ورامین، استان تهران ایجاد شد و شهر تهران به عنوان مركز استان انتخاب گرديد. در طول جنگ ایران و عراق، تهران بارها مورد حملات موشکی و هوایی قرار گرفت و بسیاری از مردم تهران در نتیجه این حملات کشته و مجروح شدند. پس از هر حمله هوایی، مواضع تخریب شده بازسازی می شدند. پس از جنگ ایران و عراق، رشد عمرانی تهران از سرگرفته شد.
اقوام وزبان
در کتاب های تاریخی، چون کتاب «تاریخ مردوخ» آمده است که حدود ۳ هزار سال پیش از میلاد، قبایلی از ماد که از هفت قبیله «آریایی» تشکیل می شد ، از سیبری به ایران آمدند و پس از گذشتن از مرو و شاهرود در ری و ورامین ساکن شدند که آنها را «پارتاسنی» می نامیدند. بنابراین؛ ساکنین اولیه این منطقه را « آریایی ها» تشکیل می دادند. اما از آنجا كه امروزه استان تهران، بزرگترين استان مهاجرپذير كشور محسوب مي شود؛ اقوام مختلفي از سراسر سرزمين ايران در آن ساکن شده اند و با اين كه زبان اصلی مردم استان، فارسی است ولی زبان و گویش‌های دیگری مانند ترکی آذری، کردی، گیلکی، لری، مازندرانی و غيره به دلیل مهاجرت ها رایج است.
موقعيت اجتماعي و اقتصادي
استان تهران یكی از قطب‌های اصلی اقتصاد كشور است. تجمع كانون‌های عمده اقتصادی در این استان و موقعیت سیاسی- اداری و از همه مهم تر پایتخت بودن آن باعث شده است بخش عمده امكانات صنعتی و خدماتی در محدوده آن متمركز شود.
كمی بارش باران و برف، نزدیكی به كویرها و بیابان‌ها، كمبود آب مورد نیاز كشاورزی و تبدیل زمین‌های كشاورزی به مناطق مسكونی و تولیدی - صنعتی از مهمترین دلایل رکود کشاورزی در استان است. از نظر موقعیت طبیعی و كشاورزی منطقه تهران را می توان به دو ناحیه کوهستانی معتدل و ناحیه دشت ها و کوهپایه های جنوب البرز تقسیم كرد. مردم نواحی كوهستانی معتدل كه در بخش شمالی استان ساکن هستند؛ مانند بخش‌های فیروزكوه، دماوند، لواسانات، رودبار قصران، طالقان و بخش‌هایی از شمال ساوجبلاغ ، به علت ناهمواری‌های شدید سطح زمین، وضعیت نامساعد جوی و اقلیم سرد بیشتر به فعالیت‌های باغداری و دام‌داری می‌پردازند و باغ‌های سیب، گوجه‌سبز، گیلاس، زردآلو و هلو از مهمترین فرآورده‌های این ناحیه به شمار می‌رود. ساکنین ناحیه دشت‌ها و كوه‌پایه‌های جنوبی البرز كه مشتمل بر ورامین، ری، شهریار، رباط كریم، اشتهارد و بخش‌های مركزی و جنوبی ساوجبلاغ به دلیل شرایط مساعد طبیعی بیشتر در بخش كشاورزی فعالیت دارند. محصولات عمده این ناحیه را گندم، جو، یونجه، ذرت، گوجه‌فرنگی، خیار، سبزی‌ها، سیب‌زمینی، گیاهان علوفه‌ای، انگور، چغندرقند و پنبه تشكیل می‌دهد.
از دیگر اركان اصلی اقتصاد استان تهران «صنایع ماشینی وابسته» است كه بیشتر آنها به مونتاژ و تولید كالاهای مصرفی اشتغال دارند. توسعه این صنایع بیشتر در امتداد راه‌های ورودی به تهران به ویژه در مسیر تهران - كرج، تهران – دماوند، تهران - ساوه و تهران - قم متمرکز شده اند.
سوغات
بخش شیرینی : سوهان شهر ری
بخش کشاورزی : سبزی های کوهی و دوغ دماوند، انگور و کشمش شهریار
بخش صنایع دستی : قلم زنی روی مس و برنج، خراطی و سبد بافی، خاتم کاری ، شیشه گری، تراش و نقاشی روی شیشه، زیلوبافی، نقاشی روی چرم، قالی بافی و چاپ باتیک، سفال گری، حصیر بافی، ورنی بافی و دست بافی، جاجیم و گلیم، چنته، روبه پشتی، جوال، خورجین.
جاذبه های طبیعی - گردشگری
تهران : پارک ملی کویر، پارک ملی خجیر، پارک سرخه حصار، پارک جنگلی چیتگر، پارک جنگلی لوایزان، حاشیه رودخانه جاجرود، منطقه حفاظت شده لار، منطقه حفاظت شده ورجین
ري : چشمه علي، کوه بی بی شهربانو
رباط كريم : رود شور، رود فصلی شاه چایی، رودخانه فصلی سیاب
پيست-اسکي-آبعلي
دماوند : پیست اسکی آبعلی، چشمه اعلا آبعلی، حاشیه ریاچه تار، غار رود افشان، غار بورنیک در جاده دماوند، طبیعت دشت مشا
فیروزکوه : تنگه واشی یا تنگه ساواشی، غار زرافشان، چشمه آب معدنی خمده
شميرانات : آبشار دوقلوی، آبشار اسون، آبشار پسنگ، آبشار سوتک، آبشار منظریه، آبشار ناران و کفترلو، برج کلکچال، پیست دربندسر، پارک جمشیدیه، پارک دارآباد، پارک نیاوران، پیست اسکی دیزین و شمشک، پیست توچال، سد لتیان،حاشیه رودخانه جاجرود،طبیعت شمیرانات، طبیعت رودبار قصران و لواسانات.
شهريار : دشت شقایق شهریار
ورامين : دشت کویر
جاذبه های تاریخی
اسلامشهر : بقعه‌ي امام زاده سيدرضا (ع)، بقعه‌ي امام زاده زکريا (ع )، تپه علی آباد، تپه قائميه، يخچال علی آباد، يخچال آسياب جعفرآباد، موزه دفاع مقدس.
تهران : امام زاده داوود، امام زاده صالح، بازار تهران،سردر باغ ملی، شمس‌العماره، کاخ گلستان، صاحب قرانیه، موزه ملی تهران، موزه آبکار، موزه نیروی دریایی، مجموعه فرهنگی آزادی، موزه بهزاد، موزه فرش ایران، موزه سینما، موزه سکه، موزه هنرهای معاصر، موزه دکتر حسابی، موزه مردم شناسی، موزه هنرهای زیبا، موزه شیشه و سرامیک، موزه حیات وحش، موزه تاریخ، تماشاگه تاریخ، موزه جهان نما، موزه ملک، موزه نقشه، موزه نظامی.
ري : آستانه حضرت عبدالعظيم، برج نقاره خانه، برج طغرل، ، بقعه جوانمرد قصاب، بقعه بی بی شهربانو، تپه چشمه علی، دخمه گبری، قلعه طبرك،حصار قديم، کاروانسرای شاه عباسی، موزه آستان عبدالعظیم، موزه تپه میل شهر ری.
رباط كريم : آسیاب و یخبندان قدیمی،امام زاده محمد تقی، امام زاده عماد الدین، قلعه سنگی مربوط به دوره سلجوقی، تپه تاریخی ده حسن، تپه باستانی پرندک، پل تاریخی بازارک، معمورین و وسطر، کاروانسرای فتحعلی شاه، معبد تخت رستم
شميرانات : آرامگاه خواجه احمد، آرامگاه موسی، آرامگاه سید میر سلیم، امامزاده قاسم، بازار تجریش، بقعه سلطان، تپه کله قندی، تپه حصارک، قبر تاج الدین، قصر ضحاک، قلعه دختر ضحاک، کاخ مظفری، گورستان ظهیرالدوله، گورستان زردشتیان، مسجد امام حسن عسگری (ع)، موزه سینما، کاخ موزه نیاوران،موزه حیات وحش.
شهريار : بالابان، تپه جوقین، تپه قره تپه، تخت رستم، تخت كیكاووس، پل تاریخی دختر مربوط به دوره ساسانیان، قلعه دختر، قلعه کبری.
فيروزكوه : امام زاده اسماعیل، امام زاده احمد و محمد طارس، تپه باستانی سرتپه یا کله منار، تپه و قلعه باستانی پیرکمر، پل تاریخی رضاشاهی نمرود، قلعه فیروز کوه بنای تاریخی گور گنبد، قلعه تاریخی فیروزکوه، سرخ قلعه سرانزا، قلعه شاه چشمه، قدمگاه حضرت خضر نبی در روستای ورسخوران، کاروانسرای گدوک
ورامين : امام زاده جعفر، امام زاده یحیی، قلعه ایرج، قصر بهرام، میدان کهنه گل، نازین قلعه